Sipi Falls

Zondagochtend 29 juli om half 9 lopen we met de grote rugtas op onze rug en de kleine rugtas op onze buik afgesloten met slotjes naar Nakuru busstation, Kenia. We weten het juiste loket te vinden en kopen een ticket voor naar de grens. We moeten een extra stoel betalen voor onze backpacks . Dat is dan 100 keniaanse shilling (Ksh) = 16,50 euro. Bij de bus aangekomen, worden onze tassen in de kleine laadklep gelegd, want er is geen extra stoel meer beschikbaar in de bus. De man geeft ons 100 Ksh terug. Veel te weinig weten wij ook, maar het blijft hierbij. Nu moeten we onze tickets inleveren en krijgen we een nieuw ticket waarop staat 2x 500 Ksh. Dus we hebben 500 Ksh teveel betaald. Een voorbeeld hoe snel je als blanke toerist weer eens belazerd wordt. Bij de grens betalen we 50 dollar per persoon voor ons visum en dan zijn we in Uganda!
We reizen in een matatu (klein busje) verder. Hier mogen officieel 14 mensen in, maar wij zitten er met 25 (!!!) mensen in. Je snapt hoe verkreukeld wij in de matatu zaten...de mensen zitten meer op elkaar dan naast elkaar, maar niemand klaagt. Het is hier normaal! Na 2 uur stappen we uit en betalen we omgerekend 1 euro p.p. Vanaf Mbale reizen we verder met een taxi naar Sipi Falls. De straatbeelden die we dan tegenkomen zijn werkelijk ongelofelijk. Lies en ik kijken onze ogen uit. Uganda is heel mooi groen, de mensen die langs de kant van de weg wonen, lopen in vieze, oude kleren. Kinderen hebben helemaal weinig kleren om en lopen allemaal op blote voeten. Vrouwen, maar ook kinderen met waterkannen op hun hoofd of zware zakken op hun rug lopen uren om weer bij hun dorp aan te komen. De dorpjes bestaan uit enkele manyatta's (huisjes gemaakt van takken en stront). Meer hebben ze niet...kinderen spelen elkastieken en een paar kinderen trappen tegen een bal. Om 18.00 uur zijn we in Sipi Falls, wat bekent staat om de mooie watervallen. Vanuit onze verblijfplaats, waar we 7 euro p.p.p.n. voor betalen, zien we de adembenemende waterval, die bestaat uit meerdere watervallen. Super mooi!

Maandag 30 juli gaan Lies en ik zelf op pad om de watervallen van dichterbij te bekijken. We hebben geen zin om een gids voor maar 3 euro te huren! Bij de ingang moeten we 1000 Ugandeese shilling (Ush) betalen, dat is 0,40 euro cent. We ontkomen er niet aan dat een kind ons vergezeld naar boven. Achteraf maar goed ook, want zelf hadden we deze weg nooit helemaal zelf gevonden. Niet te beschrijven, zo mooi hoe deze tocht was. Lopend door dichtgegroeide banenbomen, schitterende paadjes en met die mooie groene wildernis om ons heen, zeggen we om de 100 meter tegen elkaar hoe mooi dit is. Onderweg weer de manyatta's. Ongelofelijk...mensen wonen hier!! Kinderen blijven naar ons zwaaien en willen contact maken, geven ons handjes. Ze zien niet vaak mzungu's (blanke mensen). De mensen hebben helemaal niks, geen winkels in de buurt, geen water dat uit de kraan loopt..laat staan stroom! Aan het eind van de tocht geven we het jongetje wat ons zo goed geholpen heeft 1000 Ush (0,40 ct). Hij is blij. Later wilt hij ook gids worden!
Ook wij hebben in Sipi gen stroom en 's avonds vinden we de weg met petroleumlampen. Het is altijd maar afwachten of er water uit de kraan komt. Zo niet, gebruiken we water uit de watertonnen. Een maaltijd kost 1 euro. Echter foto's over dit avontuur zullen meer zeggen, zie bijgevoegde foto's van Sipi Falls!

In tussentijd (donderdag 2 aug) zijn we aangekomen in Jinja, Uganda. We hebben in Sipi Falls een ander Australisch stel ontmoet en met hem hebben we een 2e tocht naar een ander gedeelte van de watervallen gemaakt. De vriendin lag ziek op bed. Echter Lies kreeg dezelfde symptomen als die vriendin...overgeven...eten niet binnen kunnen houden...buikkrampen...daardoor voelt ze zich natuurlijk zwak en ziek. Het eten kan verkeerd gevallen zijn, bacterie of malaria. In Jinja zijn genoeg apotheken en een ziekenhuis. Die Australische vriendin heeft een test gedaan en bleek geen malaria te hebben. Met Lies gaat het nu weer beter, we gaan zo medicijnen halen voor de buik. Sowieso handig voor als een van ons er weer last van krijgt.

We gaan de komende dagen proberen een weeshuis te bezoeken, waar een vriendin van Lies (heeft) (ge)werkt, we willen de Bernadetteschool proberen te vinden, waar we 100 pennen voor meehebben en we willen (misschien) gaan raften op de Nijl!

Tot snel vanuit Jinja, Kampala of Entebbe!
Ilse