Jinja incl schouderongeluk

Jinja, een leuk, rustig plaatsje. In deze maanden toeristisch en leuke dingen te doen. Lies knapt weer op en vrijdag 3 augustus gaan we naar de st. Bernadetteschool, de zusterschool van de Vita Vera in Renkum. Deze school ligt verscholen in een klein dorpje nabij Jinja. Met een taxi matatu komen we in het dorpje aan. We zien modderige straten met vies geschilderde huisjes en winkeltjes. De mensen zitten voor de huisjes eten klaar te maken op een vuurtje en overal ligt viezigheid op de grond. We hebben geen idee waar we heen moeten lopen dus springen we met zijn tweeen achterop een motortaxi. De schooldirectie is ontzettend blij met ons bezoek. De 80 pennen die we vanuit NL hebben meegenomen, beschouwen ze als een schat (treasure) en dan gaan we met de tekeningen, Engelse brieven en foto's van de Vita Vera school alle 9 klassen af! De kinderen zingen en dansen voor ons. Heel even schrikken we als ze ons vragen het NL volkslies te zingen...we zingen maar een ander liedje (sinterklaas kapoentje). De reacties van deze kinderen toen ze de foto's zagen, waren onbeschrijfelijk. Hoe leg je deze kinderen uit dat we allemaal een eigen fiets hebben en daarmee naar school fietsen, terwijl zij 1,2 of 3 km naar school moeten lopen. In Uganda draagt ieder kind een uniform, hebben ze geen pc's, vaak ook geen pen en zitten ze met 40-50 of meer kinderen in 1 klas. Als ik foto's maak van deze kinderen en ze op mijn digitaal scherm laat zien, stormen alle kinderen op me af en staan ze te stralen als ze zichzelf in het scherm zien.
Zondag 5 augustus spreken we weer af met de headteacher, want hij wilde ons graag ook nog tekeningen en brieven van zijn kinderen meegeven voor de NL school. Achteraf bleek dat hij de kinderen van de hogere groepen op zaterdag terug naar school heeft laten komen voor deze extra opdracht. Ongelofelijk toch?

Maar dan nu een ongelofelijk raftverhaal. Misschien een beetje te lang en dan hier de korte versie:
Zaterdag 4 augustus stond het raften op het programma. Echter mijn schouder is na 5 jaar weer uit de kom geschoten tijdens het raften. Erg rot, maar gelukkig zat hij er na 2 uur weer in en was alles weer oke.

Echter hier de lange versie....
Gaaf wildwater (ww) 5 gaan we meemaken, genieten! De eerste paar hindernissen zoals ook een ww 5 gaat goed. Dan de ww 4, het is gaaf, niks aan de hand. Ik zit voorin en vind het heerlijk om het water tegen me aan te krijgen. Dan plots door de kracht van het water en de houding van mijn peddel, voel ik mijn rechter schouder ontwrichten. Verbaast, omdat er niks bijzonders aan de hand was, kijk ik 5 sec voor me uit en hoop ik dat ik het verkeerd gevoeld heb. Maar deze pijn die ik inmiddels 5x eerder gevoeld heb, is uit duizenden te herkennen. Ik draai me rustig om en zeg tegen Lies: 'Lies, mijn schouder is uit de kom.' Ik ben gerustgesteld, want ik weet dat de rest wel goed komt. (ik wist alleen toen nog niet dat dit uren ging duren) Ik blijf rustig en geef geen krimp. Als ik langs de kant uit de raft ben geklommen en op een steen zit, voel ik me wegzakken. Na 30 seconden hoor ik: 'she's coming back again.' De organisatie zit prima in elkaar. Binnen enkele seconden zijn alle rafs en rescue rafts bij mij verzamelt en moeten alle andere mensen ook mijn pijn zien, vervelend voor ze. Ik probeer ervoor te zorgen dat ik wakker blijf en krijg de maximale dosis pijnstillers. Echter ik weet dat de pijn alleen weggaat als mijn schouder weer goed zit. Blij ben ik als een instruteur zegt mijn schouder er terug in te willen zetten. Hij had dit vaker gedaan. Hmm, na 2x proberen nog steeds niet gelukt. Voor de andere 12 rafts geen prettig gehoor. Maar dan vraag ik: 'try again, try again'. Voor Lies was het ondraaglijk om te zien en te horen en vraagt: 'weet je het zeker?' Maar ondanks de pijn als ze aan je ontwrichte arm trekken, wil ik dat ze het steeds weer opnieuw proberen. 'Oke, one more time', zegt de instructeur. Maar het was te moeilijk, het lukt niet. Alles werd in touw gezet om me zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te brengen. Op blote voeten over zand, rots, stenen en modder word ik gedragen en loop ik naar de motorboot. Later overgestapt in een auto, dan weer een taxi en samen met een meisje van de organisatie komen Lies en ik eindelijk aan bij een ziekenhuis in Jinja. Het meisje had geld mee en betaald alles voor ons. Immers wij hebben niks, alleen onze natte kleren, haha. De hobbelige weg met gaten en kuilen duurde eeeeeuwen en ik vroeg maar: Lies, hoelang nog? Bij het ziekenhuis aangekomen, bleek de dokter er niet te zijn: vrije dag. Ik werd gek! Gelukkig heeft iedereen in Afrika een mobiel en was de dokter er snel. Op weg naar de behandelkamer vroeg ze hoelang hij eruit lag. We vroegen hoelaat het was, het was 3 uur. We schrokken, hij lag er al zeker 2 uur uit.....!!! Ik moest op een matras op de grond liggen, maar dit lukte me niet door de stand van mijn schouder. Ik had geen energie meer om Engels te praten dus Lies was de tolk. En ik maar vragen: Is het ziekenhuis schoon? Heeft deze dokter vaker schouders terug gezet? Overal antwoordde Lies ja op dus ik was gerustgesteld. Toen kwamen er spuiten tevoorschijn...euhm Lies wat is dat? Zijn dat schone spuiten? Immers, ik heb de hele reis niks gezien, alleen de grond, omdat ik alleen maar voorover kon buigen. Na de eerste spuit voor de spierverslappers, keeg ik opnieuw een spuit. Dit keer valium. Ik ben daarvan ongeveer 30 seconden knock-out geweest. Dit vertelde ik Lies achteraf, want ik weet er niks meer van dat ze mij op de rug hebben gelegd en met een flinke knoep mijn schouder er terug in werd gezet. Na de knoep werd ik wakker doordat Lies zei: ja, hij zit er weer in. Verbaast zeg ik: weet je het zeker?
En ja, ik ga zitten en beweeg voorzichtig weer mijn arm. Jihaa, alles is weer goed!

Inmiddels zijn we aangekomen in Entebbe. Met mijn schouder gaat het goed. De backpack draag ik op mijn linkerschouder en door de heup- en borstgordel kan ik het prima dragen. Ook is mijn rechterschouder nog verdoofd, maar dit schijnt normaal te zijn. Lies helpt me natuurlijk en draagt vaak mijn kleine rugtas extra.

We hebben het vliegticket van Entebbe naar Zanzibar opgehaald en ook de gorilla permits hebben we op zak. We zijn blij, we kunnen de reis vervolgen!

Tot snel!
Ilse