De gouden wandeling

Dinsdag 26 april 2004
De Gouden Wandeling

Jeetje, wat gaat de tijd snel. Ik ben hier alweer een week. En nadat ik de eerste dagen even in Paramaribo gezeten heb, begon vrijdag een onvergetelijke tocht, de gouden wandeling, zo wordt de tocht genoemd. Het is lastig om te vertellen hoe het was, omdat het vooral de kleine dingen die je ziet en meemaakt de reis geweldig maakt. Toch ga ik het een en ander proberen op te schrijven...

Vrijdag
Om 7 uur stonden voor de deur bij Boike, onze reisleider voor deze wandeltocht. Deze tocht was voor Boike ook nieuw....een nieuwe wandelreis in ontwikkeling....maar alle contacten zouden voor de tocht gelegd zijn. Omdat het nog een "uitprobeersel" was, mochten we mee met een lage prijs. Daarvoor zou Robbert digitale foto's maken voor op site en degelijke, zouden we hem tips en suggesties na de trip geven en ik maak een reisverslag die op zijn site komt te staan.

Om half 8 vertrokken we met een busje naar het startpunt van de wandeltocht. Maar voordat we daar kwamen, moesten we over een boebeldeboebelweg. Door de regen giga drassig, waar we met onze 4 wheel drive gelukkig niet vast kwamen te zitten. We kwamen daarintegen wel een andere auto tegen die vastzat, liepen wat aapjes over de weg en we stopten even bij een vrouwtje wat bij een hutje aan het koken was, waar geen mens te bekennen was! Tegenliggers....niet gezien!!!

Eindelijk om 12 uur aangekomen, konden onze rugtassen om. We liepen in het Nassaugebergte over een redelijke weg met wat plassen en best wel aardige heuvels. Boike wist eigenlijk ook niet echt hoe ver het was, en na een tijdje wandelen slonk onze watervoorraad en namen we maar wat boillonblokjes om het vocht vast te houden. Het laatste stuk heeft een quad ons drieen meegenomen. Ongelofelijk dat zo'n ding ons met zijn 4en inclusief tassen door die rimboe heeft meegenomen. Het bleek de 1e dag 8 km wandelen te zijn, maar met die hitte, heuvels en bagage kwamen we doodop aan op Franks camp. Dit is een kamp waar vooral Brazilianen op zoek naar goud zijn.

Met een Parbo biertje zaten we bij te komen en werden we aangekeken als een stel gekken. Want wie kwam nou lopend met die rugtassen hierheen? En wie waren wij? Wat kwamen we doen. Nog NOOIT hadden zij daar toeristen gezien! Robbert zien ze eerder aan als een Engelsman of Amerikaan en ik met die rasta haren, waar zou ik dan wel niet vandaan komen!! Het stomme is dat ze ons niet durven aan te spreken en wij konden geen Braziliaans. Als aapjes bleven ze ons aankijken. Toen werd ons medegedeeld dat we mochten baden. Dus enthousiast riep ik al: waar is hier een beekje? Haha, nou niet dus. We liepen naar een put (een stuk grond hadden ze wat uitgegraven en daar borrelde wat water in) Een emmer met touwtje gooide we erin en trokken we omhoog. Zo nu konden we ons daarmee wassen!

Zaterdag
Zaterdagochtend werden we wakker. Weer helemaal uitgerust en bijgekomen.

Je wilt gaan kleien, maar je komt met meer klei terug dan dat je gekleid hebt!!!
Ik zal deze zin even gaan toelichten... Ik moest op deze ochtend poepen. Het plassen deed je gewoon even achter je hutje, maar voor het poepen wilde ik wel even een struikje opzoeken. Dus met de wc-rol liep ik weg naar een bosje. Totdat ik plots blub tot aan mijn bovenbenen in de modder/klei vastzat. Met wat geploeter en gesputter ben ik eruit gekomen en riep Robbert dat ie zijn fototoestel maar moest pakken. Je had zijn gezicht moeten zien, haha. Boike lachtte zich natuurlijk ook rot en vertelde me vrolijk dat de wc de andere kant op was! Er was een eigen gemaakte wc op dat kamp.

's Ochtends zouden we naar de goudzoekers gaan kijken en 's middags na het eten zouden we doorlopen naar het volgende camp. Het zou een uurtje of 1,5 uur max lopen zijn 's ochtends. Dus met ieder een flesje water van 0,6 l en 1x ingesmeerd te hebben, vertrokken we om 11 uur. Maar het zoeken naar de goudzoekers bleek iets langer te duren. Om 3 uur kwamen we uitgehongerd terug. Onderweg weer het nodige gezien/meegemaakt...om maar wat voorbeelden te noemen: hebben slang gezien..gelukkig waren mensen die net al aan het doodmaken met stenen, mensen aan het werk gezien met goud zoeken, de gravingen gezien van goudzoeken, andere kampen gezien en onderweg moesten we constant over boomstammen lopen om de overkant van het water te halen. En dat was niet altijd even gemakkelijk! Het water was niet diep, dus vallen is niet erg. Maar je weet niet wat er in het water kan zitten...

We hadden die dag al genoeg gewandeld dus we werden met een soort truck gebracht naar het volgende camp. Achterin stonden we met drieen op rij goed vasthoudend aan de voorkant van de truck, soms bukkend om takken te ontwijken en gespannen naar de weg die voor ons lag te kijken. Om 5 uur kwamen we daar aan. Maar ze wisten niet of we mochten blijven op dat kamp. Ze wisten niet van onze komst, er was dus niet goed gecommuniceerd en we zouden eerst naar het Base Camp moeten om ons aan te melden. Maar we konden niet bellen, want de lijn was kapot en het lag niet op loopafstand. Dus wachten en kijken wat de kampleider gaat zeggen als ie terugkomt. Ondertussen daar gesproken met de militairen (het is een gebied dat door militairen bewaakt wordt) maar ze doen eigenlijk helemaal niks. Zelf zeggen ze dat ze voor veiligheid zorgen. Ook met een archeoloog gesproken en de verpleger. Deze vertelde dat de werkers hier elke 3 weken een prik kregen om te kijken of ze malaria hadden. Het was dus best een malaria gevaarlijk gebied. Mensen vroegen ons ook telkens of we malariatabletten namen en dat we moesten oppassen voor slangen. Het regenseizoen is begonnen dus dan is de kans dat je slangen ziet groter.

Om half 12 kwam de hoofd security van het Base Camp ons mededelen dat we niet mochten blijven en hij ons wel een lift terug gaf naar Frank's Camp. 's Nachts kwamen we dus weer op het vorige kamp aan! Ondertussen waren we de beruchte 3 mensen. De hoofd security heeft zelfs ook een foto gemaakt van ons, dat zegt misschien al genoeg!

Zondag
Nu vertrokken we vroeg naar Base Camp om onze gezichten te laten zien en om te kijken of we misschien toch nog iets van het miners werk konden zien. De manier waarop de Amerikanen het daar doen, is het tegenovergestelde van de manier op Franks Camp. Op Frank's camp gaan ze graven en dan kijken ze wel of ze goud vinden. De natuur wordt bruut verstoord, bomen worden door een graafmachine omgegooid! De Amerikanen gaan boren om de 25 meter en die samples laten ze onderzoeken. Alleen de samples waar goud in zit, daar wordt gegraven.

Op Base Camp hebben we buiten de poort gesproken met de "baas", een aardige amerikaan. Maar we mochten het camp niet in. In verband met veiligheid, afspraken die gemaakt moeten worden en ook zijn wij een bedreiging voor ze. Ze willen weten waarom we komen, wat we komen doen en waarom. Waarom wij dan een bedreiging zouden zijn, konden ze niet zeggen, want de manier van goud zoeken is geen geheim...

Maar zo vriendelijk als ze zijn, hebben ze ons wel weer gebracht naar het eindpunt waar we met de boot verder zouden reizen. Ondertussen zei iedereen die we onderweg spraken in de kampen: ow, zijn jullie die 3!!! Ik denk dat er nog lang over ons gesproken zal worden.

Per korjaal over de Marowijne rivier (onderweg nog wat aapjes in de bomen gezien)kwamen we aan bij de familie van Boike. De mensen wonen daar op kampen of dorpjes langs de rivier. Meer als een hutje hebben ze meestal niet. Heerlijk daar in hangmatten uitgerust en geslapen, gezwommen/gewassen/afgewassen en de was gedaan in de rivier, kennisgemaakt met de familie en gerelaxed. De Marowijne rivier scheidt het land Suriname met het land Franse Guyana. We sliepen dus die nacht eigenlijk in Franse Guyana.

Maandag
Vandaag vertrokken we per korjaal naar Albine. Na wat tussenstops (kijken hoe korjaal gemaakt wordt, een goudzoekersboot op de rivier) kwamen we aan in Albine. Van daaruit vertrokken we met de bus weer naar Paramaribo. Onderweg de 3e slang gezien van deze reis. Deze was gelukig niet gevaarlijk. Achteraf hoor je dat die 1e slang die we tegen kwamen wel zo'n 4 meter kan springen, sneller is dan jou als je weg wilt rennen...en in die plassen waar we over de boomstammen naar de overkant moesten lopen, kaaimannen gezien zijn...

Tsja het verhaal is beetje lang...er dan nog heb ik nog niet de helft verteld... Wat trouwens ook heel grappig was, is dat de mensen in het Nassaugebergte ook daadwerkelijk met goud betalen. In plaats van geld, komt er dan een klein papiertje uit hun zak met goud. 1 gram = 10 dollar (amerikaans)
En in die goudzoekerskampen hebben ze cabaret. Dit is echter niet wat je denkt. Het zijn hoerenhuisjes.
Met Boike hebben we ontzettend veel gelachen, een geweldige vent!

Dit was inderdaad een tocht in ontwikkeling, maar dat we juist niet in de andere kampen mochten blijven, had achteraf zijn charme!

Check vooral de foto's, ze zijn allemaal van deze gouden wandeling...

Liefs Ilse